எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே. அவ்லியா, அப்தால், குத்பு, கௌது என்றெல்லாம் புகழப்படும் இறைநேசர்களின் படித்தரங்களில் வித்தியாசம் இருந்தாலும் அவர்கள் அனைவருக்கும் பொதுவான குணாம்சங்கள் பல உள்ளன. அவற்றைத் தெரிந்துகொள்வது நமக்கு நிச்சயம் நன்மை பயக்கும். அந்த குணங்களை நபிமார்களிடமும் நாம் பார்க்க முடியும். அவ்லியாவெல்லாம் அம்பியாவின் வாரிசுகள்தானே?!
அதற்குமுன், இறைவனைத் தவிர வேறு எதையும், எவரையும் நேசிக்காத இறைநேசர்களும் நம்மைப் போன்ற மனிதர்கள்தான் என்ற நினைப்பிலிருந்து நாம் முதலில் வெளியே வரவேண்டும். அது அறியாதவர்களின் பேச்சு. தன் அறிவு மட்டுமே வழிகாட்டி என்று நினைக்கும் அகந்தையின் பேச்சு. இறைநேசர்களும் நம்மைப் போன்றவர்கள்தான் என்று கூறுபவர்கள் அறியாமையில் இருப்பவர்கள்.
மனிதர் செய்வதையெல்லாம் செய்து பார்க்கும் குரங்கு
குறைமனிதரெல்லாம் இறைநேசராக முடியாது விளங்கு
என்றும்
கொஞ்ச நேரம் அவ்லியாவோடு இருங்கள்
நூறாண்டுகளின் தூய தொழுகையைவிட அதிக நன்மையைப் பெறுங்கள்
என்றும் சூசகமாக மௌலானா ரூமி இறைநேசர்களின் மகிமையைப் பற்றிப் பேசுகிறார்கள். இறைநேசர்களும் உண்கிறார்கள், உடுக்கிறார்கள், தொழுகிறார்கள், நோன்பிருக்கிறார்கள், ஹஜ்ஜு செய்கிறார்கள், நாமும் அதைத்தானே செய்கிறோம் என்று சிலர் கேட்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களது மனநிலைக்கும் நம் மனநிலைக்கும், அவர்களது இபாதத்துக்கும் நமது இபாதத்துக்கும் இடையில் மலைக்கும் மடுவுக்குமான வித்தியாசம் உள்ளதை நாம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்.
சில உதாரணங்கள் சொல்லலாம். க்வாஜா முயீனுத்தீன் சிஷ்தி அவர்கள் இஷா தொழுகையை மக்காவிலும் ஃபஜ்ரு தொழுகையை அஜ்மீரிலும் செய்வார்களாம். ஒவ்வொரு நாளும்! அவர்களின் பார்வை பட்டவர்கள் இறைநேசனார்கள்!
அபூ யஸீத் பிஸ்தாமி அவர்கள் ஹஜ்ஜு செய்ய விரும்பினார்கள். அவர்கள்து ஊரான பிஸ்தாமிலிருந்து மக்காவரை செல்ல அவர்களுக்கு பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் ஆனது! ஏன்? ஒவ்வொரு அடிக்கும் இரண்டு ரக்’அத்துகள் தொழுதுகொண்டே அவர்கள் சென்றார்கள்!
ஆனால் நாம் இன்று சில மணி நேரங்களில் விமானத்தில் சென்றுவிடுகிறோம்! அது தவறு என்று சொல்லவரவில்லை. ஆனால் இறைநேசர்களின் ’தக்வா’வும் நமதும் ஒன்றுதான் என்று நினைப்பது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகச் சொல்கிறேன்.
ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் நாம் புரிந்துகொள்ளும் விதம் வேறு; இறைநேசர்கள் புரிந்து கொள்ளும் விதம் வேறு. அவர்களது புரிதல் மிகவும் ஆழமானது. உதாரணமாக, செய்த பாவத்துக்காக வருந்துவது மட்டுமே நம்மைப் பொருத்தவரை ‘தவ்பா’ ஆகும். ஆனால் ஒரு கணமேனும் இறைவனை மறந்திருக்க நேர்ந்தால் அதற்காக இறைநேசர்கள் தவ்பாச் செய்வார்கள்! இறைவனை மறப்பதே அவர்களைப் பொருத்தவரை பாவமாகும்! ஆனால் நமது நிலை என்ன? தொழுகையில்கூட இறைவனை மட்டுமே நினைத்திருக்க முடியாத நிலைதானே?! சரி, இறைநேசர்களிடையே நிலவும் சில பொதுப்பண்புகளைப் பார்க்கலாம்.
இறப்பை முன்கூட்டியே அறிதல், அறிவித்தல்
எல்லா இறைநேசருர்களுக்கும் தான் எப்போது இந்த மண்ணுலகை விட்டும், உடலை விட்டும் நேரடி இறை நெருக்கத்துக்கு செல்லப்போகிறோம் என்று தெரிந்திருந்தது. அது சில மணி நேரங்களுக்கு முன்னதாக இருக்கலாம். சில மாதங்கள், சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாகவும் இருக்கலாம்.
முஆத் இப்னு ஜபல் (ரலி) என்னும் நபித்தோழரை யெமன் தேசத்துக்கு அளுநராக அனுப்பும்போது பெருமானார் (ஸல்) சில உபதேசங்களை அவருக்குச் செய்தார்கள். செய்துவிட்டு, நான் சொன்னபடியே செய்யுங்கள், ஏனெனில் அடுத்த ஆண்டு நீங்கள் இங்கே வரும்போது நான் இருக்க மாட்டேன் என்று கூறினார்கள்! ஒரு ஆண்டுக்கு முன்பே பெருமானார் (ஸல்) அவர்களுக்கு தனது மறைவு பற்றித் தெரிந்திருந்தது.
97 ஆண்டுகள் வாழ்ந்த க்வாஜா முயீனுத்தீன் சிஷ்தி அவர்கள் தான் இறக்கப்போவதை முன்னறிந்து, தன் பிரதிநிதியாக தனக்குப் பிறகு குத்புத்தீன் பக்தியார் அவர்களே இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லி, அவரை அஜ்மீருக்கு வரும்படி கடிதம் எழுதினார்கள். அவர் வந்தபிறகு, ‘நான் சில நாட்களில் இந்த இடத்தில் அடக்கமாவேன்’ என்று கூறினார்கள். அதேபோல, ரஜப் பிறை 06 அன்று மறைந்தார்கள்.
திருமுல்லை வாசலில் அடங்கியுள்ள வலியுல்லாஹ் யாசீன் மௌலானா அவர்கள் மௌத் ஆன பிறகு யார் யாருக்கெல்லாம் சொல்லியனுப்புவது என்று பார்க்க, அவர்களது உற்ற உறவினர், நண்பர்கள் யாரும் விடுபட்டுப் போய்விடக்கூடாது என்பதற்காக அவர்களது டயரியைப் புரட்ட, அதில் அன்றைய தேதியில் ’இன்று மாலை 5.30 மணிக்கு’ என்று அவர்கள் கையால் எழுதப்பட்டிருந்தது. அன்று மாலை அந்த நேரத்தில்தான் அவர்கள் வஃபாத் ஆனார்கள்!
தான் இறப்பதற்கு நான்கு நாட்களுக்கு முன்பு பல்லாக்கு வலியுல்லாஹ், ‘இன்னா லில்லாஹி, பல்லாக்குத் தம்பி மறையவல்லவா போகிறார்’ என்று கூறிக் கொண்டிருந்தார்கள். அதேபோல நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு, ஹிஜ்ரி 1360 / 1939ல் ரபியுல் ஆகிர் பிறை 25ல் தமது 92ம் வயதில் மறைந்தார்கள்.
நான்கு ஆண்டுகள் ’கல்வத்’தில் இருந்த குணங்குடி மஸ்தான் சாஹிப் அவர்கள் கனவில் தன் நண்பர் புலவர் நாயகத்துக்குத் தோன்றி, அந்த ரமளான் மாதத்தோடு தான் மறைந்துவிடப்போவதாகவும், காவாந்தோப்பில் தன் உடல் இருப்பதாகவும், அதை எடுத்து வந்து இப்போது தண்டையார் பேட்டையில் அடங்கியிருக்கும் இடத்தில் அடக்கம் செய்யுமாறும் சொல்லி மறைந்தார்கள். அதன் படியே சென்று பார்த்தபோது நறுமணம் வீசும் அவர்களது உடல் கஃபனிடப்பட்டு காவாந்தோப்பில் இருந்தது
’120 வயது நிறைவடையும் ஒரு நாளில், ஹிஜ்ரி 1244, ஷஃபான் பிறை 19-ல்…செவ்வாய் பகல் பொழுதில் இவ்வுலகை விட்டு மறைந்து இறையுலகு செல்லப் போகிறோம்’ என்று காரைக்கால் மஸ்தான் சாஹிப் தனது இறப்பு பற்றி தன் ஊழியராக இருந்த படேசா பீவியிடம் சொன்னார்கள்
திருச்சி நத்ஹர் வலீ அவர்கள் ஹிஜ்ரி 417ம் ஆண்டு ஒரு ரமாளான் பிறை ஒன்பதாம் இரவு தராவீஹ் தொழுத பிறகு தன் சீடர்களை அழைத்து, ’நான் புறப்பட வேண்டிய நேரம் நெருங்கிவிட்டது, ரமளான் பிறை 14 வெள்ளிக்கிழமை நான் இவ்வுலகை விட்டுப் போய்விடுவேன்’ என்று முன்னறிவிப்பு செய்து, அதேபோல இஷாத்தொழுகைக்காக தொழுகை விரிப்பில் ஸுஜூதில் இருந்தபோது மறைந்தார்கள்.
ஸஹ்ல் இப்னு அப்துல்லாஹ் அல் துஸ்தரீ அவர்கள், ‘இன்னும் சில கணங்களில் நான் இறந்துவிடப் போகிறேன்’ என்று தன் சீடரான ஷாத்தில் என்பவரிடம் சொல்லிவிட்ட அடுத்த கணமே உயிர் துறந்தார்கள்.
என் எண்பதாவது வயதில் இறப்பு அண்மிவிட்டதை உணர்ந்துகொண்ட ஜுனைதுல் பக்தாதி தன் மாணவர்களை சமைக்கச் சொன்னார். பின் கஷ்டப்பட்டு வளூ செய்துவிட்டு, தொழுதுவிட்டு, சஜ்தாவில் அழுதுவிட்டு, திருமறையை ஓதி முடித்தார். நோயுற்ற இந்த நிலையில் இப்போது ஏன் ஓதுகிறீர்கள் என்று கேட்டபோது, ’என் வாழ்வுச் சுருள் சுருட்டப்படும் நிலையில் இருப்பதைப் பார்த்தபின், நான் இப்போது ஓதாமல் எப்போது ஓதுவது’ என்று சொல்லி மீண்டும் திருமறையை ஓத ஆரம்பித்தார். சூரா பகராவின் 70-வது வசனத்தை ஓதிக்கொண்டிருந்தபோது அவரது உயிர் பிரிந்தது.
ஒரு கட்டத்தில் மயங்கி விழுந்த அபுல் ஹுசைன் நூரியை நண்பர்கள் வீட்டுக்கு எடுத்து வந்து லாயிலாஹ இல்லல்லாஹ் என்ற கலிமாவை சொல்லச் சொன்னபோது, ’நான் ஏன் சொல்லவேண்டும்? அவனிடம்தானே போய்க்கொண்டிருக்கிறேன்’ என்றார்கள். அத்துடன் அவர்கள் உயிர் பிரிந்தது.
எண்பத்தேழு வயது வரை வாழ்ந்த அபூ பக்ர் ஷிப்லி அவர்கள் நோயுற்றபோது, ஒரு வெள்ளியன்று தன் சீடர் ஒருவரோடு பள்ளிவாசலுக்குச் சென்றார்கள். வழியில் எதிர்ப்பட்ட ஒருவரைப் பார்த்து, ‘நாளைக்கு இவரின் உதவி எனக்குத் தேவைப்படும்’ என்று கூறினார்கள். மறுநாள் அவர்கள் உயிர் பிரிந்தது.
கஃபனிடுவதற்கான ஆளை அழைத்துவர ஆள் அனுப்பியபோது, கதவைத்திறந்ததும் அவர், ‘ஷிப்லி இறந்துவிட்டார்களா?’ என்று கேட்டார். உங்களுக்கு எப்படித்தெரியுமென்று கேட்டபோது, ‘சற்று முன் கனவில் அவரைக் கண்டேன். நான் இறந்துவிட்டேன். எனக்கு வந்து குளிப்பாட்டி, கஃபனிட்டு நல்லடக்கம் செய்யவும்.அது நீர் எனக்குக் கடன் பட்ட தொகைக்கு பிரதியாக இருக்கும்’ என்று கூறினார்கள் என்றார்!
அந்த நபர் வேறு யாருமல்ல. முதல் நாள் பள்ளிவாசலுக்குச் சென்றபோது ஷிப்லியின் எதிரில் வந்தவர்தான் அவர்!
120 வயதுவரை வாழ்ந்த ஞானி கைருன் நஸ்ஸாஜ் ஒரு நாள் அஸர் தொழ வளூ செய்தபோது உயிரை வாங்கும் வானவரின் நிழல் அவர் மீது பட்டது. உடனே அவர் வானவரிடம் தொழுது முடித்தபின் உயிரை எடுக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டு தொழுதார். அதேபோல தொழுது ஸலாம் கொடுத்தபின் அவரது உயிர் வாங்கப்பட்டது.
ஆரிஃப் நாயகத்துக்கு இருபது நாட்களுக்கும் மேலாக வயிற்றுப் போக்கு ஏற்பட்டிருந்தது. என்னுடைய கொழுப்பும் தசைகளும் கரைந்து வெளியாகிக் கொண்டுள்ளன. நாளை என் மூளை உருகி வெளிவரும். அத்துடன் என் உயிரும் உடலை விட்டு வெளியேறி இறை சன்னிதானத்தை அடைந்துவிடும் என்று கூறினார்கள். அதேபோல அவர்கள் மறுநாள் பிற்பகல் வியாழன் அன்று ஜமாதுல் அவ்வல் பிறை 22ல் வஃபாத் ஆனார்கள்.
ஞானி ஜிந்தாஷாஹ் மதார் அவர்கள் 390 ஆண்டுகள் வாழ்ந்தார்கள். ஒரு ஜமாதுல் அவ்வல் முதல் நாளன்று தன் சீடர்களை அழைத்து, ’நான் அல்லாஹ்வை அடையும் நாள் நெருங்கிவிட்டது’ என்று கூறினார்கள். சொன்னதுபோலவே அதே ஜமாதுல் அவ்வல் மாதம் பிறை 17அன்று தியானத்திலும் வணக்கத்திலும் அவர்கள் ஈடுபட்டிருந்தபோது அவர்களது உயிர் பிரிந்தது.
மௌலானா ரூமியின் அந்திமக்காலம் நெருங்கியது. அப்போது அவர், ‘மக்கள் என்னை இவ்வுலகில் இருக்கவேண்டும் என்று விரும்பினாலும், ஷம்ஸ் தப்ரேஸ் (அவருடைய ஞானாசிரியர்) என்னை அழைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்’ என்றார்.
அவர் இறப்பதற்கு நாற்பது நாட்களுக்கு முன்பிருந்தே கொன்யா நகரில் லேசான நில அதிர்வுகள் ஏற்பட்டுக்கொண்டே இருந்தன. அவர் இறப்பதற்கு நான்கு நாட்களுக்கு முன்பு அதிர்ச்சிகள் சற்று அதிகமாக ஏற்பட்டன. அப்போது ரூமி, ‘பாவம், பூமிக்கு மிகவும் பசிக்கிறது. அதற்கு ஒரு கொழுத்த உணவு தேவைப்படுகிறது. விரைவில் அதற்கு அந்த உணவு கிடைக்கும். பின்பு அது அமைதி யாகிவிடும்’ என்று கூறினார். ஜமாத்துல் ஆஹிர் பிறை 05ல் அவர் மறைந்தார்.
குத்புத்தீன் பக்தியார் காக்கி அவர்களும் தன் இறப்பை முன்கூட்டியே அறிந்திருந்தார்கள். தனக்குப் பிறகு ஆன்மிகப் பாதையின் பொறுப்புகளை தன் சீடர் ஃபரீதுத்தீன் கஞ்ச ஷகர் செய்ய வேண்டும் என்றும், தான் இறக்கும் தருவாயில் அவர் தன்னோடு இருக்கமாட்டார் என்றும், இறந்த ஐந்து நாட்களுக்குப் பிறகே அவர் வருவார் என்றும், அப்படி வரும்போது தன்னுடைய கிர்க்கா, தலைப்பாகை, பாதக்குறடுகள் ஆகியவற்றை அவரிடம் ஒப்படைக்கும்படி கூறிவிட்டு ரபியுல் அவ்வல் பிறை 14 அன்று இறையடியைச் சேர்ந்தார்கள்.
நிஜாமுத்தீன் அவ்லியா அவர்களும் தான் இறப்பதற்கு சில நாட்களுக்கு முன்பிருந்தே, தன்னைப் பார்க்க பெருமானார் ஆவலுற்றிருப்பதாக கனவில் வந்து சொன்னதாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். இறப்பதற்கு நாற்பது நாட்களுக்கு முன்பிருந்தே எதையும் சாப்பிடவோ குடிக்கவோ இல்லை. ரபிய்யும் அவ்வல் பிறை 18ல் மறைந்தார்கள்.
க்வாஜா பந்தா நவாஸ் என்று அறியப்பட்ட ஞானி சையித் முஹம்மது அவர்கள் தான் இறப்பதற்கு ஐந்து நாட்களுக்கு முன்பாக, ‘சையித் முஹம்மது இந்த உலகை விட்டுப் போய்விட்டார். இன்னாலில்லாஹி’ என்று கூறி தனக்குத்தானே ஜனாஸாத் தொழுகையை நிறைவேற்றினார்கள். ஐந்து நாட்களுக்குப் பின் துல்காயிதா பிறை 16-ல் மறைந்தார்கள்.
அஹ்மது வலி அவர்கள் தன் மாணவர்களுடன் நாகை சென்று திரும்பும்போது வழியில் உள்ள ஒரு பள்ளிவாசலில் தங்கினார்கள். அன்று வியாழக்கிழமை. அப்போது அவர்கள் மாணவர்களை அழைத்து, ‘நாளைக்கு நான் இறந்துவிடுவேன். என் உடலை மஞ்சக்கொல்லைக்கு எடுத்துச் சென்று என் ஆசான் அப்துல் காதிர் வலியின் அருகில் அடக்கம் செய்யுங்கள்’ என்று கூறினார்கள். அதேபோல நடந்தது, அதேபோலவே செய்யப்பட்டது.
பெரிய லெப்பை அப்பா, சின்ன லெப்பை அப்பா என்று இரண்டு ஞானி சகோதரர்கள் காயல்பட்டினத்தில் இருந்தனர். ஞானி ஷைகு சுலைமானின் மகன்களாவர். அதில் சின்னவரைப் பார்த்து ஒருநாள் பெரியவர், ‘உன்னுடைய ஜனாஸா தொழுகையை யார் முன் நின்று தொழ வைப்பார்?’ என்று கேட்டார்கள். கேள்வியால் சின்ன லெப்பை அப்பா அதிர்ச்சி எதுவும் அடையாமல், ‘நீங்கள்தான் அண்ணா’ என்று கூறினார். அதேபோலவே சின்ன லெப்பை அப்பா ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்று மறைந்தார். பெரிய லெப்பை அப்பாதான் தன் தம்பிக்கு ஜனாஸா தொழுகையை முன் நின்று நடத்தினார். மூன்று ஆண்டுகள் கழித்து பெரிய லெப்பை அப்பாவும் மறைந்தார்.
ஷெய்கு சதக்கத்துல்லா அப்பாவின் பேரரான காயல் பட்டினம் உமர் வலி அவர்களுக்கு 53 வயது ஆனபோது, தான் வாழப்போகும் இறுதி ஆண்டு அதுதான் என்று அறிந்து மறுமைப் பயணத்திற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தார். அந்த ஆண்டு துல்காயிதா பிறை 16ல் வெள்ளிக்கிழமை இரவு இஷா வேளையில் மறைந்தார்.
கீழக்கரை தைக்கா சாஹிப் வலியவர்கள் தங்கள் இறுதி நேரம் நெருங்கியதும், சீனி முஹம்மது லெப்பை ஆலிம் அவர்களை அழைத்து, தன் இறுதி வந்துவிட்டதாகவும், தன் ஜனாஸா தொழுகையை அவர்தான் தொழவைக்க வேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டார்கள். அதன்படியே அந்த ஆண்டு ஷவ்வால் பிறை 03ல் மறைந்தார்கள்.
ஹஸன்(ரலி) அவர்களின் பரம்பரையில் உதித்த குத்பெ வேலூர் என்று அழைக்கப்பட்ட முஹ்யித்தீன் சையித் ஷா அப்துல் லத்தீஃப் காதிரி அவர்கள் மக்கா சென்றிருந்தபோது உடல்நலக்குறைவு ஏற்பட்டது. விக்டோரியா மகாராணி பரிசுப்பொருள்கள் அனுப்பியபோது, அதை வாங்க மறுத்து, எனக்கு இதெல்லாம் தேவையில்லை, நீங்கள் இஸ்லாத்துக்கு வந்தால் எனக்கது சந்தோஷம் என்று துணிச்சலாக பதில் எழுதியவர் குத்பெ வேலூர். அவர் வேலூரில் பிறந்தால் அவருக்கு அந்த பெயர்.
மறைந்துவிடுவோம் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட அவர்கள், என்னை ஹஸன் (ரலி) அவர்களின் அடக்கவிடத்துக்கு அருகில் அடக்கம் செய்யுமாறு கூறினார். அல்லாஹ் அல்லாஹ் என்று கூறிக்கொண்டிருந்த அவர் முஹர்ரம் பிறை 08ல் மறைந்தார். அன்றிரவு மதினா ஆளுனரின் கவனைல் பெருமானார் தோன்றி, ‘இன்ன இடத்தில் இன்ன பெயருள்ள என் மகன் இறந்துள்ளார். அவரை நல்லடக்கம் செய்யுங்கள்’ என்று கூறி மறைந்தார்கள்!
கல்வத்து நாயகம், கல்வத்து நாயகம் ஆகியோரின் தந்தையாகிய அறிஞரும் மாபெரும் ஞானியுமான மாப்பிள்ளை லெப்பை ஆலிம் அவர்களுக்கு உடல் நிலை ஹிஜ்ரி 1315ல் மோசமாகியது. பதினேழு ஆண்டுகளாக வீட்டுக்குள்ளேயே தனிமைத் தவமிருந்த மகனார் கல்வத்து நாயகம் தன் தனிமையை விட்டு வெளியே வந்து தந்தையைப் பார்த்துவிட்டு, ‘அவர்கள் இப்போது இறக்க மாட்டார்கள். அவருக்கு தயிறும் சோறும் கொடுங்கள்’ என்று கூறினார்.
ஆனால் அடுத்த ஆண்டு தன் இறுதி நெருங்கிவிட்டதை அறிந்த மாப்பிள்ளை லெப்பை ஆலிம் தன் சீடர்களையும் உறவினர்களையும் அழைத்து, கொடுக்க வேண்டியதைக் கொடுத்து, சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லி கண்களை மூடிக்கொண்டார்கள். அது ரஜபு பிறை 05.
கல்வத்து நாயகமும் தன் முடிவை அறிந்து, தன் பணிப்பெண் ஆமினா உம்மாவை அழைத்து நான் இறக்கப் போகிறேன் என்று கூறினார்கள். அவர் நம்பவில்லை. மகளும் மருமகனும் வந்து பார்த்து சுஜூதில் இருந்த தந்தையைத் தூக்க முயற்சித்தார். தூக்கி நேராக வைத்த பிறகு உயிரோடு இருப்பவரைப் போல சம்மணம் போட்டு அமர்ந்துகொண்டார்கள். காலை தானே நீட்டிக் கொண்டார்கள். ஆனா அவ்வளவுதான். அவர்களின் உயிர் பிரிந்திருந்தது. அது ஷவ்வால் பிறை 22.
இவையெல்லாம் சில உதாரணங்கள் மட்டுமே.
வளூ
’வளூ’ என்பது முறைப்படி உடலைச் சுத்தம் செய்து தொழுகைக்கு நாம் நம்மைத் தயார் செய்யும் காரியமாகும். இதயத்தை சுத்தமாக வைப்பதற்கு முன் உடலை சுத்தமாக வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். ’பிஸ்மில்லாஹ்’ என்று சொல்லி எந்தக் காரியத்தையும் தொடங்குவது மாதிரியான விஷயம் இது. உடல் சுத்தம் இதய சுத்தத்துக்கான பிஸ்மில்லாஹ்வாகும்.
ஐவேளைத் தொழுகைக்காக நாம் அவ்வப்போது ’வளூ’ செய்துகொள்வோம். ஆனால் பெரும்பாலான இறைநேசர்கள் நாள் முழுவதும் வளூவோடுதான் இருந்துள்ளார்கள். பல ஆண்டுகளாக 24 மணி நேரமும் வளூவோடு இருந்த இறைநேசர்கள் உண்டு. பெருமானார் (ஸல்) அவர்களே இதற்கு மிகச் சிறந்த உதாரணம்.
அவர்கள் பல நேரங்களில் வளூ செய்யாமல் தொழுதிருக்கிறார்கள். காரணம், ஏற்கனவே இருந்த உடலின் பரிசுத்த நிலை தொடர்ந்து இருந்ததுதான் காரணம்.
எத்தனையோ இறைநேசர்களும் அதுபோலச் செய்துள்ளார்கள். அவர்களின் உடலின் தூயநிலை தொடர்ந்து இருந்துள்ளது. உதாரணமாக ஹஸ்ரத் க்வாஜா முயீனுத்தீன் சிஷ்தி அவர்கள் இரவுத் தொழுகைக்காகச் செய்த வளூவோடு வைகறைத் தொழுகையை நிறைவேற்றி வந்தார்கள். இதேபோல ஞானி ஹஸன் பஸரீ அவர்கள் எழுபது ஆண்டுகள் எப்போதும் வளூவோடு இருந்துள்ளார்கள்.
வளூவோடு படுத்து உறங்குபவருக்கு அன்றிரவு மௌத் வருமானால், உயிரை எடுக்கும் வானவரான இஸ்ராயீல் (அலை) மட்டுமின்றி, வானவர் தலைவரான ஜிப்ரயீல் (அலை) அவர்களும் உடனிருப்பார்கள். அவரது ஆன்மா, வெண்ணெயிலிருந்து முடியை உருவுவது போல மென்மையாக எடுக்கப்படும் என்று ஷெய்கு ஷுஐப் ஆலிம் அவர்கள் என்னிடம் ஒருமுறை கூறினார்கள். அது தொடர்பான என் முயற்சிகள் தொடர்ந்துகொண்டுதான் உள்ளன. ஆனாலும் நிறையை தடைகளும் வந்துகொண்டுதான் உள்ளன. அவைகளை இறைவன் தரும் சோதனைகள் என்றே எண்ணுகிறேன்.
கல்வத் எனும் தனிமை
பெருமானார் (ஸல்) அவர்கள் ஹீரா குகையில் தனித்திருந்து இறைவனை தியானித்தார்கள். அதன் பிறகே, அங்குதான் அவர்களுக்கு திருமறை அருளப்பட்டது வரலாறு.தனித்திருத்தல், நோன்பிருத்தல், குறைவாக உண்ணுதல், குறைவாகப் பேசுதல் போன்ற செயல்களைக் கடைப்பிடிக்காத இறைநேசரே கிடையாது என்று கூறிவிடலாம்.
கௌது நாயகம் அவர்கள் முதலில் மூன்றாண்டுகள் காட்டில் தனிமையில் தவம் செய்தார்கள். முதலாண்டில் காய், கனிகள் மட்டும் உண்டார்கள். ஆனால் தண்ணீர் குடிக்கவில்லை. இரண்டாம் ஆண்டில் தண்ணீரை மட்டும் குடித்து வாழ்ந்தார்கள். மூன்றாவது ஆண்டு தண்ணீர்கூடக் குடிக்காமல் கொலை பட்டினியாக ஆண்டு முழுவதும் இருந்து இறை தியானத்தில் ஈடுபட்டார்கள்.
எந்த அளவுக்கு அவர்களது தவம் சென்றதென்றால், பசியாலும் தாகத்தாலும் களைப்பாலும் சில வேளைகளில் பிணம் போல அவர்கள் கிடப்பார்கள். இறந்துவிட்டார்கள் என்று எண்ணி சிலர் அவர்கள் உடலை நல்லடக்கம் செய்ய எண்ணிக் குளிப்பாட்டத் தொடங்கும்போது உணர்வு பெற்று எழுவார்களாம்.
நாகூர் பாதுஷா நாயகம் அவர்கள் தன் வாழ்நாள் முழுவதும், கிராமம், நகரம், காடு, மலை எங்கு சென்றாலும் அவ்வப்போது ’சில்லா’ எனப்படும் நாற்பது நாள் தனிமையில் இருந்து இறைத்தியானத்தை மேற்கொள்வார்கள்.
நாகூர் கடற்கரையில் உள்ள ‘சில்லடி’ என்ற இடமும் அவர்கள் நாற்பது நாட்கள் ’சில்லா’ இருந்த இடம்தான். அந்தப் பெயரிலேயே அது ‘சில்லடி’ என்று இன்றுவரை வழங்கப்படுகிறது. குலாம் காதிறு நாவலர் எழுதிய ‘கன்ஜுல் கராமாத்’ நூலிலும், நான் எழுதிய அவர்களது ‘நாகூர் நாயகம் அற்புத வரலாறு’ நூலிலும் இத்தகவல்களைக் காணலாம்.
அஹ்மது கபீர் ரிஃபாயி நாயகம் அவர்கள் 31 ஆண்டுகளைக் காடுகளில் தனிமையில் இறைவணக்கத்திலும் தியானத்திலும் கழித்துள்ளார்கள். கீழக்கரையில் வாழ்ந்த ஒரு இறைநேசருக்கு ’கல்வத் நாயகம்’ என்றே பெயர். அவர்கள் தன் வீட்டிலேயே 33 ஆண்டுகள் தனிமையில் வாழ்ந்தார்கள்.
நோன்பு
இஸ்லாம் விதித்துள்ள கடமைகளிலேயே மிகவும் ரகசியமானது நோன்புதான். மற்றவைகளையெல்லாம் ரகசியமாகச் செய்ய முடியாது. ஆனால் நீங்கள் நோன்பு பிடித்திருப்பதை நீங்களே சொன்னால்தான் அது அடுத்தவருக்குத் தெரியும். அதனால்தான் நோன்பு பிடித்துள்ளீர்களா என்று ஒரு முஸ்லிமைப் பார்த்து இன்னொரு முஸ்லிம் கேட்கக் கூடாது என்று கூறுகிறார்கள். காரணம், ஆமாம் என்று அவர் உண்மையைச் சொன்னால், அவருடைய ‘இபாதத்’தை நாம் பிரகடனப்படுத்த வைத்ததால் அவரது கடமையின் ’தரஜா’, அந்தஸ்து இறங்கிவிடும் அபாயம் உண்டு. நோன்பு பிடிக்காத ஒருவர், நாம் கேட்ட கேள்வியின் காரணமாக, ’ஆமாம் நோன்புதான்’ என்று சொன்னால், அவரைப் பொய் சொல்ல வைத்த குற்றம் நமக்கு வந்துவிடும்! இஸ்லாம்தான் எவ்வளவு நுட்பமான மார்க்கம்!
ஆரிஃபு நாயகம் என்று அறியப்படும் அஹ்மது கபீர் ரிஃபாயி நாயகம் அவர்கள் 31 ஆண்டுகள் காடுகளில் தனிமையில் இருந்தபோது நோன்பு பிடித்தார்கள். நோன்பு திறப்பதற்கு உள்ளங்கை அளவு தண்ணீர் மற்றும் சில சருகுகள்! அவ்வளவுதான். பின் மீண்டும் நோன்பு!
ஒரு நாளைக்குக் குறைந்தது 10,000 பேருக்கு ’லங்கர் கானா’ என்ற அவர்களது உணவுக் கூடத்திலிருந்து ஏழைகளுக்கு உணவும் பணமும் பொருளும் வழங்கி வந்த ஹஸ்ரத் நிஜாமுத்தீன் அவ்லியா அதிலிருந்து ஒரு பருக்கையைக்கூட உண்ணாமல் வாழ்நாள் பூராவும் நோன்பு பிடித்தார்கள்.
மாலிக் இப்னு தீனார் அவர்கள் நாற்பது ஆண்டுகளாக அவர்களது பிரதான உணவான பேரீச்சம் பழமும் பாலும் அருந்தாமல் இருந்தார்கள். நமக்கோ இன்று பேரீச்சம் பழமும் பாலும் ’சைட் டிஷ்’களாக மட்டுமே உள்ளன!
இறைநேசர்கள் நோன்பு பிடித்தது இறைவனுக்காக. நம்மில் பலர் நோன்பு பிடிப்பது பெரும்பாலும் நோன்பு திறப்பதற்காக! இப்படிச் சொல்வதற்காக நான் வருந்துகிறேன். நான் சின்னப் பையனாக இருந்த காலத்தில் நாகூர் செய்யது பள்ளியில் நோன்பு திறக்கச் செல்வேன். அப்போது, ‘ரொம்ப பசிக்கிறதே, எப்போது நோன்பு திறப்பார்கள்’ என்று நோன்பு திறக்கும் நேரத்தைத் தெரிந்துகொள்ள மேலே இருக்கும் சுவர்க் கடிகாரத்தை அடிக்கடி பார்த்துக் கொள்வேன்!
ஆனால் என்னோடு அமர்ந்திருக்கும் பெரியவர்களால் அப்படிப் பார்க்க முடியாது. அதனால் அவர்கள் ஒரு தொழில் நுட்பத்தைப் பயன்படுத்துவார்கள்! தாடியை கீழிருந்து மேலாகக் கோதுவதுபோலக் கோதி நேரத்தைப் பார்ப்பார்கள்!
நோன்புக்கு மட்டுமல்ல. தொழுகை, ஜகாத், ஹஜ் என எல்லாவற்றுக்கும் இப்படியான மனநிலை பொருந்தும். இதைப் பாமர மனநிலை என்று வைத்துக்கொள்ளலாம். கடமையைச் செய்து முடித்துவிட்டோம் என்ற திருப்தியை மட்டும் பெற்றுக்கொள்வதற்காகவே பெரும்பாலோர் ஐந்து கடமைகளையும் நிறைவேற்றுகின்றனர். அவை எல்லாம் தவறு என்று நான் சொல்லமாட்டேன். அவற்றின் உண்மையான, தரம், தன்மை என்னவென்பதை அல்லாஹ்வே அறிவான்.
ஆனால் பெரும்பாலான முஸ்லிம்களுடைய செயல்கள் யாவும் கடமையை செய்யத் தவறிவிட்டோம் என்ற பெயர் வந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகவே உள்ளன என்பது வெளிப்படை.
அதனால்தான், அடுத்தவர் பார்க்கிறார் என்பதற்காக நாம் சிறப்பாகத் தொழுவது மாதிரி ஒரு சில கணங்களுக்கு நடிக்க ஆரம்பித்தால்கூட அது ’ஷிர்க் ஹஃபி’ (மறைமுகமான இணை வைத்தல்) ஆகிவிடும் என்று பெருமானார் (ஸல்) சொன்னார்கள். நாம் நிறைவேற்றும் கடமைகள் யாவற்றிலும் ’ஷிர்க் ஹஃபி’ இருக்கும் சாத்தியம் உள்ளது. அதிலிருந்து அல்லாஹ்தான் நம்மைக் காப்பாற்ற வேண்டும்.
அற்புதங்கள்
எல்லா இறைநேசர்களும் கராமாத் எனும் அற்புதங்கள் செய்தவர்கள். செய்துகொண்டு இருப்பவர்கள். கௌது நாயகம் அவர்கள் இறந்தவனுக்கு உயிர் கொடுத்தார்கள். நாகூர் நாயகம் அவர்களுக்கு ’கன்ஜுல் கராமாத்’ என்றே பெயருண்டு. இப்படியான உதாரணங்கள் சொல்லிக்கொண்டே போனால் அது ஒரு தனி நூலாக ஆகிவிடும் அளவுக்கு தகவல்கள் உள்ளன.
ஆனால் எந்த இறைநேசரும் தன்னால் அற்புதங்கள் செய்ய முடியும் என்று பீற்றிக்கொண்ட தில்லை. அவர்கள் அத்தகுதியை விரும்பியதும் இல்லை. அது ஒரு அவசியமான, தவிர்க்க முடியாத இறை ஏற்பாடு. அவ்வளவுதான்.
இறைநேசர்களின் பொதுப்பண்புகள் பற்றிய ஒரு சிறு குறிப்புதான் இது. தொழுகை, நோன்பு, ஹஜ் போன்ற கடமைகளை அவர்கள் நிறைவேற்றிய விதத்திற்கும் நாம் நிறைவேற்றும் விதத்திற்கும் பாரதூரமான வித்தியாசம் உள்ளது என்பதை நாம் முதலில் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். கால் வீங்கும் அளவுக்கு பெருமானார் (ஸல்) நின்று தொழுதார்கள். ஆனால் நாமெல்லாம் அப்படித் தொழவேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்லவில்லை. நபிமார்களுக்கும் இறைநேசர்களுக்கும் சிறப்பு அந்தஸ்துகளை இறைவன் ஏன் அளித்தான் என்று புரிந்துகொள்ள இவை உதவும்.
இக்கட்டுரை எழுத உதவிய நூல்கள்:
- வலிமார்கள் வரலாறு, பாகம் 1 – 5.
- யாஸீன் மௌலானா சிறப்பு மலர், பக்.78.
- நம்புதாளையும் பல்லாக்கு வலியுல்லாஹ்வும், பக். 181
- குணங்குடி மஸ்தான் வரலாறு, பக். 126.
- காரைக்கால் மஸ்தான் சாஹிப் வலியுல்லாஹ் வரலாற்றுப் பேழை, பக். 179
Like this:
Like Loading...
